De overgangsjaren zijn bij uitstek de jaren om oud trauma te helen en wordt zelfs door het brein gestimuleerd. Hoe zit dat?
De hersengebieden amygdala (aansturing en verwerking van angst en woede) en de hippocampus (geheugen) zijn rijk aan de receptoren voor oestrogenen, progesteron en GnRH. Dit zijn de hormonen die tijdens de overgang behoorlijk fluctueren.
De verhoogde activiteit in deze gebieden in de overgangsjaren zorgt ervoor dat de geheugenfunctie extra wordt gestimuleerd. Dit kan ervoor zorgen dat oude pijn, angsten en rouw boven komen. Ook die waar je je niet bewust van was of waarvan je dacht deze verwerkt te hebben.
Met deze wetenschap is het misschien gek dat het me toch overviel. Een trauma van ruim 30 jaar geleden dat toch ineens om de hoek kwam kijken.
Laat ik voor de context vertellen dat dit gebeurde tijdens de laatste trainingsdag waarbij het thema is de verbinding met jezelf en de ander. Een verbinding die ik aan de oppervlakte makkelijk maak, maar een laagje dieper wat uitdagender vind. Vooral, en daar gaat het in deze situatie om, de echte veilige en zuivere verbinding met een man.
Laat ik het paard waarmee ik tijdens de trainingen heb samengewerkt ook bij de naam noemen, Zodiac.
Zodiac is een indrukwekkende verschijning, maar bang ben ik inmiddels niet meer. Toch gebeurde het op de laatste trainingsdag dat ik letterlijk op slot ging toen me gevraagd werd naast hem plaats te nemen. De positie als symbool gebruikend voor de gelijkwaardigheid in een vrouw/man relatie. Het lukte me niet. Ik blokkeerde en wist niet wat te doen.
Na een aantal minuten voelde ik dat ik energetisch naar de grond werd getrokken. Terwijl ik de beweging inzet, zie ik dat Zodiac vanaf een afstand hetzelfde doet. We bewegen langzaam samen richting de grond totdat we allebei zitten. Ik voel me, zo dicht bij de aarde, een stuk stabieler, steviger en meer gedragen.
Het volgende moment wenkt hij me. Maar omdat ik mijn ogen niet geloof, neemt mijn brein het over. Hij heeft vast last van een vlieg of iets anders waardoor hij de behoefte heeft zijn hoofd naar rechts te draaien. Hij blijft de beweging rustig herhalen, totdat het echt tot me doordringt. Hij wenkt me. Hij nodigt me uit om rechts naast hem te komen zitten. Ik kan niet anders dan op zijn uitnodiging in gaan.
Instinctief heeft hij begrepen dat de stap om naast hem te gaan staan te groot voor me was. Door samen de beweging richting de aarde te maken, lukte het wel. Wat er daarna gebeurt, is een proces van heling geweest wat zich voor mij moeilijk laat uitleggen met woorden.
Ik kan je wel vertellen hoe ik me nu voel. Een volledige acceptatie van wie ik ben en welke weg ik daarbij heb afgelegd. Er is geen schaamte over het verleden, geen schuldgevoel. Wel compassie voor de jonge vrouw die ik was en voor de keuzes die ze heeft gemaakt. Ik begrijp haar nu.
Met heel veel dankbaarheid voor Ingeborg Kies en Zodiac kijk ik terug naar 4 bijzondere trainingsdagen.
